J.

Stawiam ludziom zarzut ze nie są Tobą

Miejscom, ze nie przesiąkły Twoim zapachem

Muzyce, ze nie wybrzmiewa Twoim głosem

Twojość na szczycie listy ichniości

Rozpada mnie na niespójność

Niedosyt nas w Tobie i we mnie

Światu dostaje się rykoszetem

i cały się lepi z kawałków

FOMO

Drapiąco srebrna opaska weekendowego UNSEEN Photo Fair na mojej ręce wykrzywia mi usta w satysfakcji. Moje sześć kątów przyozdabia nowoprzybyły Magazine i nieokrzesanie designerski tote bag. Chciałabym powiedzieć, że z namaszczeniem zapalam papierosa. Chciałabym powiedzieć, że półmrok otoczenia rozjaśnia migotliwy płomień. Ale nie. To jedynie 49Wattowa żarówka, ta jedna która oparła się zaborom, nie jest więc nawet migotliwa. Palenie, nieopacznie nie myśląc o estetyce tej chwili, rzuciłam w poprzednim wcieleniu. 

I patrzę na ten krzywo opalony kawałek materiału na nadgarstku. I patrzę na kusząco nieskalaną niczym biel powierzchni szafy, błagającą o artystyczne na niej wyżycie. Na Cultural Economics Handbook leżącą w lewej komorze półki polskiego pochodzenia, na Proces, Goodbye Sarajevo, Traktat o łuskaniu fasoli, opierające się o prawy jej skraj. Na czarno-pustą tekturowość ramek. I o tym o ile przyjemniej było by wypełnić te rzeczy zawartością/pozwolić im wypełnić mnie ich zawartością, niż rozglądając się nieustannie po czterech z sześciu kątów myśleć o tym co dzieje się na rozkrzyczanych, pijanych, zzieleniało-rozjarzonych, górnych piętrach kamienic na rynku. O ile przyjemniej nawet niż rozglądać się po ichże rozkątowieniu od wewnątrz. 

Połowa powierzchni szafy i naręcze wrzosów dla śmiałków, co postanowią zadźgać szepty konwenansów w mojej głowie. I przyłączyć się do dzielenia zawartością. Obopólnie.

Jak zabraknie szafy, kupi się kolejne.

***

Nauczyłam się zjadać cukierki

pojedynczo

prowadzić auto

krętą drogą w czasie deszczu

poświęcać całe godziny

obserwacji nocnie marnych płótn

Chciałabym umieć zapomnieć 

o tym wszystkim

może wtedy

Może wtedy

te noce byłyby

mniej gwieździsto przyciągające

poranki

nie powiększały źrenic

Może wtedy

umiałabym spojrzeć na te wielomiany

bez zaszklonych rozbawieniem oczu

rozluźnionej postawy

bez frywolnego

posmaku życia na języku