Wierszowy buziak

Nie wszystko co na filmach
Wyglądałoby kolorowo
W naszej rzeczywistości

Kłótnie latynoskich kochanków
Podchmielone szampanem
Z bliznami od pazurów
Rozbitymi elementami dekoracji
Z rozgrzanym, lepkim, niespokojnym snem

To wyglądałoby dobrze
Może na szpilkach
Na wąskich uliczkach Perugii
Może we włoskich krzykach
Wymieszanych z cichą balladą z baru

Bo w deszczowej rzeczywistości
Wiosny Amsterdamu
Wygląda to mdło i bezbarwnie

Może dlatego, że jedynie Twój uśmiech sprawia
Że cała Holandia nie jest szara

Bezpardonowa groźba całkiem przyjemnej śmierci

Kiedy w salonie 

Składam zbyt równo 

Wczorajsze pranie

Te tulipany co pachną 

miodem

Chylą się krzywo

I roszczą sobie

Coraz to większą

Powierzchnię 

Nieużywanych świec

Bezużytecznych stojaków

Na zbyt szybko wypite

Czerwone wino

Ja nie wiem do końca

Czym teraz pachnę

Wieczorną kawą czy 

desperacją

Ale zachłanność

Mojej miłości

Pokłada się szerzej

Z wieczoru na noc

Na Twojej nazbyt 

Chłonącej pasji

Mylnie zupełnie

ulokowanej

Szczerej atencji

Niedopieszczona

Mogę zapieścić

Udusić sobą

równie nagle

szybko 

skutecznie

Jak przesłodzone

Lepkie opary

Tych zapomnianych

Stu tulipanów

Którym bezmyślnie

Zabrakłam wody

Niezamierzenie całkiem