***

Nie lubię ludzi, którzy piszą wiersze

Są neurotyczni

Przewrażliwieni

Spatetyzowani

Ponad miarkę codzienna

Patrzą na małe

Nie na szerszą całość

Czepiają się kiedyś

Bo teraz nie dzieje

Się przecież nic

W tych kurzowych

Oparach zamkniętych

Obdrapanych okiennic

W nieposiadaniu

W nadodczuwaniu

W nieżyciu

Nie chcę być człowiekiem, który pisze wiersze

Fatamorgana

Patrzę na siebie w lustrze
Wieloma różnymi oczyma

Tego wyrostka w garniturze
Z winiarni za rogiem hotelu
Kiedy siedzę podchmielona
W towarzystwie mon père
Który wydaje się być raczej mon ami

Oczyma własnego ojca
Patrzę równie często jak nie częściej
Szczególnie jeśli coś w tym odbiciu
wymyka się mojej kontroli
Czy też zwykłemu pojęciu rzeczy

Patrzę też oczyma Twojego zachwytu
Zwykle wtedy gdy niecelowo
wypnę biust
Kiedy wyjątkowo zgrabnie obliżę
Lepkie od soku wargi
Lub zrobię bezradną dziecinną minę

I zwykle wtedy najbardziej nie dowierzam
w to co widzę i szukam potwierdzeń
We wspomnieniach wszystkich byłych i niedoszłych
kochanków jednego spojrzenia

Patrzę na swoje odbicie
Tak jak widzi je wielu
Najrzadziej patrzę na siebie jednak
własnymi oczyma
Bo wtedy najmniej
Mam akceptacji

Wierszowy buziak

Nie wszystko co na filmach
Wyglądałoby kolorowo
W naszej rzeczywistości

Kłótnie latynoskich kochanków
Podchmielone szampanem
Z bliznami od pazurów
Rozbitymi elementami dekoracji
Z rozgrzanym, lepkim, niespokojnym snem

To wyglądałoby dobrze
Może na szpilkach
Na wąskich uliczkach Perugii
Może we włoskich krzykach
Wymieszanych z cichą balladą z baru

Bo w deszczowej rzeczywistości
Wiosny Amsterdamu
Wygląda to mdło i bezbarwnie

Może dlatego, że jedynie Twój uśmiech sprawia
Że cała Holandia nie jest szara

Bezpardonowa groźba całkiem przyjemnej śmierci

Kiedy w salonie 

Składam zbyt równo 

Wczorajsze pranie

Te tulipany co pachną 

miodem

Chylą się krzywo

I roszczą sobie

Coraz to większą

Powierzchnię 

Nieużywanych świec

Bezużytecznych stojaków

Na zbyt szybko wypite

Czerwone wino

Ja nie wiem do końca

Czym teraz pachnę

Wieczorną kawą czy 

desperacją

Ale zachłanność

Mojej miłości

Pokłada się szerzej

Z wieczoru na noc

Na Twojej nazbyt 

Chłonącej pasji

Mylnie zupełnie

ulokowanej

Szczerej atencji

Niedopieszczona

Mogę zapieścić

Udusić sobą

równie nagle

szybko 

skutecznie

Jak przesłodzone

Lepkie opary

Tych zapomnianych

Stu tulipanów

Którym bezmyślnie

Zabrakłam wody

Niezamierzenie całkiem

szczęście

szczęście jest przaśne
irytujące
intensywnością wrażeń
zmusza cząsteczki w mózgu
do bezustannych
podrygów
podskoków radości
których gracja znika
gdzieś po godzinie i 3/4
wymaga uśmiechów
pozytywności
braku zniesmaczeń i potępiania
rodzi w sumieniu
wyrzuty niedoceniania

dlatego szczęście nigdy nie trwa
tyle ile by mogło
szlag by nas trafił
marazm to spokój ducha

Drama

Nieskoro

porównania czynię

Gdy znam
przejrzysty ich wynik

Już zanim

Ty mi dźgasz
sobą spokój

Chodź mówią mi
że to ciśnienie

Na szkło

Od lat uczę się
ufać instynktom

Nie wierzyć zbytnio
w ludzką empatię

Zbyt płaski robi się ten świat.

***

przeciętność mnie

przeraża
przytłacza 

bezsilnością

nowotworową
zaskakującą znikąd
nagłą obecnością